Op 11 juni 1944 speelde Willem II de finale om de Holdertbeker, zoals de strijd om de NVB beker toen heette, tegen tweedeklasser Groene Ster uit het Limburgse Heerlerheide. Willem II won met 9-2 en de spelers brachten de beker voor de eerste keer naar Tilburg. Deze terugblik gaat over ‘voetbalengelen’, vaderlandse kleuren en clubiconen.

Voetbalengelen

Voorafgaande aan de finale regen de Tricolores maar liefst elf voorafgaande overwinningen aaneen met een totaal doelsaldo van 56-11. Uitgezonderd Blauw-Wit uit Amsterdam, de tegenstander in de kwartfinale, waren de tegenstanders afkomstig uit Noord-Brabant. Maar niet alle overwinningen kwamen gemakkelijk tot stand. In de halve finale (na loting gespeeld op het Tilburgsch Sportpark) tegen PSV, kwamen de Tilburgers de tot tweemaal toe op achterstand. Volgens de verslaggever van ‘Het Volk: Dagblad voor de Arbeiderspartij’ hadden drie spelers genaamd Engel, Jan, Wim en Willie (geen familie) een belangrijke bijdrage in de 3-2 overwinning voor Willem II. ‘Het Volk’:  kopte daarom: ‘Drie Engelen brachten Willem II in de voetbalhemel’. In de finale behaalde Willem II, ook nu weer dankzij treffers van Willy (4) en Wim Engel (3), met 9-2 de grootste overwinning ooit in een bekerfinale. Een niet meer te verbeteren prestatie. Frans van Loon tekende voor de overige twee treffers. Voor de rust was het een spannende wedstrijd geweest waarin Groene Ster met 1-0 voorkwam maar na de rust had trainer Adriaan Koonings (bijgenaamd de King) samen met Arnaud van der Ven, voormalig trainer, mental coach en clubsecretaris, een tactiek bedacht waarmee het tot dan toe succesvolle stopperspilsysteem van Groene Ster dat de club tot in de finale bracht, ruimschoots verslagen werd. 

Vaderlandse Kleuren

De pikante toespraak van de NVB voorzitter Karel Lotzy (De Dortse magiër genoemd vanwege zijn inspirerende en enthousiasmerende speeches), gehouden bij gelegenheid van de uitreiking van de beker aan aanvoerder Henk Mes, is nog terug te luisteren op een bewaard gebleven grammofoonplaat. Waar de K van Koninklijk door de Duitsers voor de NVB was verboden kon Willem II zowel haar naam als haar Tricoloresshirt tijdens de oorlog blijven dragen. En mede door de kleuren liet de voorzitter zich in zijn toespraak inspireren en meeslepen. De finale werd gespeeld vijf dagen na D Day. De invasie van de geallieerde troepen op de stranden van Normandië had onder de Nederlandse bevolking geleid tot hoop op een snelle beëindiging van de oorlog. Onder luid applaus van de vele toeschouwers en soms met overslaande stem sprak Lotzy: ‘Gij zijt lid van Willem II, in uw clublied staat dat het roemrijke kleuren zijn. Ik hoef u niet te zeggen wat rood, wit en blauw ons zegt. Het rood: de liefde voor uw club, maar ook voor uw vaderland. Het blauw: de trouw aan uw club maar ook aan uw vaderland. En die banen zijn verenigd dor een witte baan... onbesmeurde ridderlijkheid, zoals Willem II dat steeds gewild heeft van zijn spelers.’ Hoewel op de radio Lotzy’s toespraak halverwege werd uitgezet, hadden de Duitsers voldoende meegekregen om hem op te pakken. Drie SS-officieren verhoorden Lotzy vier uur lang. Volgens zijn secretaresse An Jongerius heeft hij zich ‘door bluf kunnen redden’ en daarmee een mogelijke deportatie naar Dachau voorkomen. 

Clubiconen

Het was de laatste keer dat om de Holdertbeker werd gespeeld want na de oorlog kwam er een nieuwe beker: de KNVB-beker, de zilveren Dennenappel geschonken door  ANVV De Zwaluwen. Willem II moest de trofee terug naar Zeist sturen, waardoor deze bokaal helaas niet in de prijzenkast van de Tricolores prijkt. Hak Holdert, uitgever en vele jaren eigenaar van De Telegraaf had de beker in 1893 ter beschikking gesteld en in 1899 voor het eerst uitgereikt aan RAP, de club waar Gerard de Ruiter, initiatiefnemer van Tilburgia vandaan kwam. Mogelijk dat de KNVB niets meer wilde weten van de naam Holdert omdat zoon ‘Hakkie’ lid was geweest van de NSB en vader Hak de NSB financieel ondersteunde.

In het elftal dat de beker mee naar Tilburg nam speelden naast keeper en aanvoerder Henk Mes en de Engelen, verschillende spelers die in de jaren vijftig uit zouden groeien tot ware clubiconen zoals Toon Becx, Bert van Ierland en Janus Wagener en zeker Frans van Loon. De opvolger van Mes leidde Willem II als aanvoerder naar de landskampioenschappen van 1952 en 1954. 



Als toeschouwer was ook aanwezig de elfjarige Peter Année, toen het jongste lid van Tilburgs beste voetbalclub. Année maakte niet alleen de bekerfinale in 1944 mee, maar ook die van 1963 en 2005. Wanneer zijn gezondheid het toelaat zal hij de op Bevrijdingsdag 5 mei 2019 tijdens vierde finale van Willem II tegen Ajax als erelid zijn Tricolores opnieuw vurig aanmoedigen.