Onze traditionele opleidingsgedachte dat iedereen alle aspecten van het voetbal moet kunnen beheersen zullen we, nu de teloorgang van het Nederlands voetbal desastreuze vormen heeft aangenomen razendsnel over boord moeten zetten. Meevoetballende keepers en inschuivende of opkomende verdedigers is natuurlijk het summum als je er de spelers voor hebt, maar de realiteit is helaas vandaag de dag toch wat anders.



Het Nederlands voetbal is al een tijdje ziek, en lijdt aan de meest ernstige vorm van bloedarmoede. Oranje heeft de plank volledig misgeslagen in zijn timing naar de generatiewissel toe. Wij hebben blijkbaar geen doeltreffende aanvallers, geen creatieve middenvelders of messcherpe verdedigers van enig niveau weten op te leiden. Ons rest daarom nu enkel nog de penetrante geur van wat men ook wel ‘voetbalarmoede’ noemt. Te snel worden spelers in Nederland, om wat voor reden dan ook te pas en te onpas van het predicaat 'veelbelovend' voorzien, terwijl ze internationaal toch keer op keer bewijzen hopeloos achter te lopen bij hun leeftijdgenoten uit de andere Europese landen of staatjes. Ons trainerscorps blijkt na de vele succesvolle jaren, hautain en onkreukbaar in de vorige eeuw te zijn blijven hangen en achtte zichzelf schijnbaar totaal misplaatst superieur aan hun buitenlandse vakbroeders, die daarentegen in stilte onze vermaarde Hollandse school verder uitbouwde tot een verbeterde 2.0 versie waarmee je, na nu blijkt, prima in de top van het huidige internationale profvoetbal kan overleven. De voetbalwereld buiten Nederland, ziet nu de grandeur bij ons al een tijdje zoek is, geheel terecht zijn kans schoon om het morele superioriteitsgevoel en de grote bek van al die alles en iedereen schofferende Hollandse betweters, nu onder aanvoering van onze zuiderburen pijnlijk spottend af te straffen.



Wij van beneden de rivieren zijn een enkeling daargelaten doorgaans wat gereserveerder en terughoudender met het geven van onze mening. Eigenlijk kunnen wij Kruikezèèkers onszelf ook wel ’n beetje slachtoffer noemen, omdat we al sinds 1896 aanvallend erfelijk belast zijn en daardoor een aangeboren hekel hebben aan dat doorgeschoten behoudende spel, ook wel de Hollandse ziekte genoemd, die ons al tijden tart en veel voetballiefhebbers inmiddels de stadions heeft uitgejaagd. Wij hebben onze buik méér dan vol, van dat nietszeggende geestdodend balbezit en die zogenoemde controle. Wij zijn er zo stilletjes aan wel klaar mee en willen nog enkel op de banken voor wervelende aanvallende acties, voor goed verdedigend werk, of voor dat onverwachtse menselijke foutje waarvoor we zelfs bereid zijn, het met de mantel der liefde te bedekken. Wij hebben er toch schijt aan, of we nu 4-4-2 of 5-3-2 spelen of dat iemand op 9 of op 7 speelt. Het enige wat wij nog willen is ‘n lekkere enerverende pot meeslepend aanvallend voetbal van onze eigen Tricolores.

Ondanks dat we nog steeds onderin niet echt weten weg te komen en net als tegen AZ de eerste helft helaas weer terugvallen in die vervloekte oude kwaal, hoor je toch enige tevredenheid op de tribunes over het ons de laatste weken voorgeschotelde. Met een beetje hulp van het rood-wit-blauwe leger, ‘Vrouwe Fortuna’ en Fran Sol moeten we m.i. de aankomende wedstrijden razendsnel de weg naar boven, definitief weten in te slaan!