Weken zijn we, zoals ze in Tilburg en omstreken zeggen al van de leg. De serotonine stroomt kolkend door de straten en wij laten ons deinend op een golf van euforie gelukzalig meevoeren. De stad ademt weer eenheid, vertrouwen en passie uit. Koning Willem II kijkt vanaf z’n sokkel op ons neer en ziet dat het goed is. Of je nu bij de kapper op z’n praatstoel, bij mijnheer pastoor in de biechtstoel, of ergens lekker onderuit gezakt op ’n terrasje zit, het gaat vanaf den Heuvel tot aan Giersbergen, van Broekhoven tot op de Regte Heide en van de Reeshof tot ver achter Oisterwijk nergens anders meer over. De trots van Tilburg ‘Willem II’ heeft na een waar spektakelstuk AZ verslagen en daarmee de bekerfinale bereikt tegen het tot de top van Europa doorgedrongen Ajax. Godenzonen tegen Koningskinderen, ‘n mooier affiche kan haast niet! In de ‘Willem II-Fanshop’ vliegen de special editions als warme broodjes over de toonbank. De mensen op kantoor werken zich ondertussen in het zweet om de kaartverkoop en de te verwachten armada richting Rotterdam in strakke banen te leiden. Chapeau hiervoor! Oude tijden lijken te herleven! Op mijn telefoon stromen al weken de succeswensen van bekenden vanuit de rest van het land binnen. Ik krijg stilaan het gevoel dat we er niet alleen voor staan. Bijna heel Nederland lijkt 5 mei als een man/vrouw achter underdog Willem II te staan. We zitten al weken op ’n rose wolk en ons vertrouwen begint zo zoetjesaan meer dan groteske vormen aan te nemen. ‘Wij zijn voor niemand bang’ is voor onbepaalde tijd het nieuwe volkslied van de schoonste stad van’t land. Terwijl ik tegenstander Ajax zowel landelijk als internationaal de ene na de ander tegenstander van de mat zie spelen, blijf ik er steevast in geloven.

En dan! 5 mei, Mijn oudste kleindochter staat al om half negen luidruchtig en opgedirkt in onze driekleur naast mijn bed, terwijl onze bus toch écht pas om drie uur vertrekt. Ik maak me rustig klaar voor hetgeen wat komen gaat. Eerst nog even met z’n tweetjes langs de Hasseltse kapel om ’n kaarsje op te steken op de goede afloop. De zenuwen gieren door mijn lijf en het Willem II-hart bonkt in mijn keel als we later die dag hoopvol de parkeerplaats bij ‘t Laar afdraaien en in een sierlijk gemeleerd lint van touringcars ons tergend langzaam een weg banen naar, wat Hugo Camps zou zeggen ‘de zeldzame eclatante gelukservaring van een haast onvoorstelbare bekerwinst’. We hebben nog maar net op tijd onze plaatsen op de tribune ingenomen, als een enorm spandoek van zo’n drieduizend m2 zich als een tsunami over de duizenden tilburgers uitrolt. We zijn nog niet eens aan de wedstrijd begonnen en staan hierdoor al dikverdiend met 1-0 voor. De Kuip trilt en beweegt mee op de tonen van de springende, zingende massa. De spanning is onmiskenbaar zicht- en voelbaar. De slag om ‘s neerlands zilveren dennenappel is nu echt begonnen. 

Helaas voor ons is het duel al na één helft gespeeld en is het daarna nooit meer een echte wedstrijd geworden. Sportief gezien is de teleurstelling onder de meegereisde fans dan ook enorm groot, nochtans n historische dag om nooit te vergeten!