Even onder ons gezegd en gezwegen! Ik heb ‘t ondanks mijn gevorderde leeftijd nog nooit onder de douche gedaan, zelfs nog niet in mijn auto! Bij elk Tilburgse zangvereniging waar ik me ooit heb aangemeld ben ik na mijn eerste geblaat door de dienstdoende dirigent hoogstpersoonlijk van mijn toonladdertje gekieperd en ‘n illusie armer de deur gewezen. Ik heb daar eerlijk gezegd behoorlijk lang mee geworsteld. ‘Drie Koningen Zingen’? Ik heb het in mijn jonge jaren nooit aangedurfd. 



In het Koning Willem II stadion werk ik inmiddels al decennialang stilletjes aan de juiste toonhoogtes en kan ik me ondanks mijn zangtechnische beperkingen, luidkeels maar enigszins anoniem in de grote massa opgenomen, schaamteloos laten meeslepen door de rest van de zingende rood-wit-blauwe meute. Het repertoire bestaat veelal uit een vrij onschuldig genre van - vaak door wat stevig ingedronken supporters -  ‘gecomponeerde’ hersenspinsels. Door de fanatieke aanhang op passende momenten, meestal ondoordacht maar massaal springend, meegezongen onder begeleiding van wat enkelingen met ‘n luchtgitaar. 

Ik ben een echte Willem II'er. Bij mij floreert chauvinisme in goede en slechte tijden, dit soms tot ergernis van mijn directe omgeving én het thuisfront. Ik kom meestal aanzienlijk verlaat zonder stem en een enkele keer door het mij voorgeschotelde ook weleens ontstemd thuis. Ach, ik laat me steeds weer meeslepen door het fanatieke luidruchtige deel van ons supporterslegioen, terwijl ik diep van binnen eigenlijk behoor tot de groep van mensen op de tribune, die gewoon rustig een potje voetbal wil kijken. Die niet gestoord wil worden door herriemakers die stoeltjes in een stadion maar niks vinden. Desondanks heb ik tijdens ‘De enige echte Brabantse Derby’ toch weer volop genoten van ons rood-wit-blauwe leger.



Al uren voor de wedstrijd lieten zij blijken dat er in Tilburg, ondanks het vertrek van onze held Fran Sol, voor de ‘geelzwarten’ niets te halen viel. Als één man stond Tilburg achter Willem II. Toen ook op het veld al snel bleek dat de Bredanaars aan een kansloze missie bezig waren, en na de wedstrijd tot grote hilariteit van de Willem II-aanhang en de schrijvende pers het treffende spandoek met de tekst ‘Ook zonder Sol, zijn wij meer dan Te Vrede’ werd ontvouwen, was volgens voetbal minnend Nederland de slag door de Tilburgers ook buiten het veld gewonnen. 

Er wordt door wat wijsneuzen gezegd dat zingen een weldadig effect heeft op zowel lichaam als geest, dat het de zuurstofopname bevordert, goed is voor het cardiovasculaire systeem, zorgt voor een toename van het gelukshormoon serotonine en last but not least, de boel in het stadion er ook nog eens een heel stuk gezelliger op maakt! 

Gezien alle veronderstelde voordelen zou meer zingen daarom op ieders lijstje van goede voornemens voor 2019 moeten prijken. Beste Willem II'ers: allemaal nog de allerbeste wensen en laten wij het nieuwe jaar Willem II met z’n allen naar grote hoogte zingen!