Al meer dan zestig jaar loop ik mee in het voetbalwereldje dat Willem II heet. De euforie na een overwinning, maar ook het verschrikkelijke leed na een nederlaag, die intense beleving heb ik eigenlijk nooit ergens anders gevonden.



Als geen ander weet ik inmiddels dat de aantrekkelijkheid van het voetbal voor ons supporters eigenlijk voor een groot deel zit in zijn onverwachtse oneerlijkheid. Het is namelijk een uitvergroting van het leven zelf, waar de beste ook niet altijd wint en de demarcatielijn tussen succes en falen wordt bepaald door een rijke schakering aan toevalligheden. Waar ik me vooral zorgen over maak is dat het tolerante waar wij Nederlanders toch om bekend staan, de laatste jaren behoorlijk heeft ingeboet. We zijn simpel gezegd steeds minder aardig tegen elkaar. Op straat, op ‘t werk, in het verkeer, op social media, maar ook in de voetbalstadions. We zijn al lang niet meer zo’n tolerant en ruimdenkend volkje als we onszelf nog steeds toedichten. 

Enkele weken geleden heeft de Stichting Ideële Reclame (SIRE) om die reden de nieuwe campagne #DOESLIEF gelanceerd, die speciaal bedoeld is om mensen bewust te maken van hun soms hufterige en asociale gedrag. Het doel dat ze hiermee willen bereiken is dat we allemaal wat liever tegen elkaar gaan doen. Daar valt natuurlijk ook het gedrag van de Nederlandse voetbalsupporter onder. Voetbal is eigenlijk een simpel spelletje met als uiteindelijke uitkomst dat je soms wint, dan weer gelijk speelt, of in het slechtste geval verliest. Oké je wereld staat eventjes stil als Willem II de punten aan de tegenstander heeft gelaten of in jouw ogen ernstig is benadeeld. Als je daar echter driftig of zelfs gewelddadig van wordt, zou je in het belang van jezelf, de club en van alle anderen op de tribunes of in je directe omgeving, er misschien goed aan doen ‘n andere hobby te kiezen die je gemoedsrust niet zo onder druk zet. 



Alsof het zo gepland was speelde kort na de lancering van de campagne #DOESLIEF onze Tricolores de halve finalewedstrijd om de TOTO KNVB-beker thuis tegen AZ. Na een zinderende 120 minuten voetbal en een penaltyserie die ons na spectaculair keeperswerk van Timon Wellenreuther de uiteindelijke winst bracht, werd ondanks een enorm leger aan stewards en herhaalde dringende verzoeken van onze stadionspeaker het veld door een tsunami van uitzinnige Tilburgers overspoeld. Een waar volksfeest brak los. Er werd gehuild en geknuffeld, spelers gingen op de schouders en de ontlading na de vele donkere jaren van droogte was intens.



Deze pitch-invasion was voor de AZ-spelers géén reden niet terug te keren naar het speelveld om hun meegereisde supporters te bedanken. De feestvierende Willem II-aanhang kon dit gebaar wel waarderen en de enorme mensenzee opende zich spontaan tot een heuse erehaag voor de teleurgestelde Alkmaarders. Geheel passend binnen de context van onze trouwe aanhang trakteerde de rood-wit-blauw gekleurde massa hen en hun meegereisde fans op een welgemeend applaus. Dit kippenvelmoment werd door veel televisiezenders, kranten en andere media gezien als het hoogtepunt van deze enerverende bekeravond, waarbij ze superlatieven tekort kwamen om de Willem II-aanhang te roemen om hun discipline, niet aflatende steun voor hun eigen ploeg, en de opvallende sportiviteit en waardering naar de tegenstander en hun meegereisde supporters toe. Dit was voetbal zoals voetbal hoort te zijn. Het DOESLIEF-shirtje past jou ook!