Geef het nou maar toe! U gaf net als ik ook géén stuiver voor de kansen van het Nederlands elftal tegen Cristiano Ronaldo en zijn discipelen. Maar wat kan de wereld in een paar dagen veranderen!



Dat Europees Kampioen Portugal ‘Het Oranje van Ronald Koeman’ heeft onderschat lijkt me klip en klaar. Nederland speelde onverwachts fris en fruitig. De verdedigers, toch de laatste jaren de zorgenkindjes binnen het elftal, blonken deze keer uit en de Portugezen de eerste helft totaal ingedut, hebben hun reputatie ten overstaan van heel Europa in één keer volledig te grabbel gegooid. 

Ik weet het: hoop is in de regel uitgestelde teleurstelling, maar ik heb er toch weer wat meer fiducie in gekregen. Wervelend voetbal, honger naar de bal, onverzettelijkheid en spelvreugde. Noem het maar ‘n kleine cultuurschock die onze nieuwe bondscoach in amper een week teweeg heeft gebracht. Chapeau!? Om nu al te spreken van nieuwe hoogconjunctuur in het Nederlandse voetbal lijkt me wat te ver gaan, maar deze overwinning heeft mijns inziens toch zeker wel enige referentiewaarde. 

Het lijkt plots allemaal wat minder ernstig dan dat we met z’n allen dachten. Nieuwe sterren kondigen zich aan, als we de niet geheel objectieve Amsterdamse grachtengordel journaille mogen geloven. Ik zeg: één zwaluw maakt de lente niet, want wij zijn als gerenommeerd voetballand internationaal flink achterop geraakt en schrijven dat gemakshalve maar toe aan het geld. Het grote geld heeft ons overvleugeld, papegaaien wij elkaar kéér op kéér na. Een dooddoener pur sang. Zelfreflectie zou ons kunnen leren dat het met geld niet zoveel te maken heeft, maar véél meer met onze huidige opleiding en de stilstand van een zelfingenomen introvert voetballand.

Sooike