Juni. Grasmatten zonder lijnen, doelen zonder netten, hoeken zonder vlaggen. In verlaten voetbalkantines staan de krukken omgekeerd op de bar. Het verlangen naar Diessen is nooit zo groot als deze maand.

 

Voor echte liefhebbers is de voetballoze zomer helemaal niks. Of je moet Mino Raiola heten. Dan vul je je zakken met grote en kleine klappers. Een tekengeldbedragje hier, een doorverkooppercentage daar. Met miljoenensalarissen breng je het hoofd op hol van snotneuzen die na drie geslaagde passeerbewegingen al denken dat Nederland te klein voor ze is. Weer een paar duurbetaalde billetjes die een Romeinse reservebank gaan warmhouden. 

 

Stadio Olimpico versus Sportpark de Alsie. Groter kan een contrast niet zijn. Diessen is niet meer dan een speldenknop op de wereldkaart. Je hebt er weinig te zoeken, tenzij je er woont of een sluiproute volgt om de A58 te mijden. Een dorp van dertien in een dozijn. Behalve voor Willem II-supporters in de zomer. Dan staat Diessen synoniem voor geloof, hoop en liefde. Geloof in de nieuwe spelers, hoop op een groots en meeslepend voetbalseizoen en onvoorwaardelijke liefde voor de club. In Diessen gaat de bal weer rollen, op 7 juli om precies te zijn. 

 

Het verlangen is groot, de verwachtingen zo mogelijk nog groter. Een nieuw seizoen, een andere trainer en een gerenoveerde spelersgroep. Het pezen in de provincie kan eindelijk beginnen. In Diessen maken we kennis met alle nieuwelingen en we zien oude vertrouwde gezichten aan het werk. Vorige jaar had Fran Sol er binnen vier minuten tijd twee in het mandje liggen. Hij sloot het seizoen af als topscorer. Wie schiet er dit jaar uit zijn slof op De Alsie? Over 25 nachtjes slapen weten we het. 

 

Cor Siertol