'Youth's like diamonds in the sun, and diamonds are forever'

- Forever Young, Alphaville (1984)

Ooit zag ik hem heerlijk bikkelen in het oude Diekman-stadion. De Berlijnse muur stond nog fier overeind, Duncan Laurence moest nog geboren worden en van de Champions League had nog niemand gehoord. Willem II speelde uit tegen FC Twente. De thuisploeg was zwaar favoriet met jongens als Fred Rutten, Ron Willems en de Finse international Mika Lipponen. Wim van der Horst zette de Tricolores vroeg op voorsprong. Het leek een kwestie van tijd voordat FC Twente orde op zaken zou stellen, maar de Tilburgse defensie gaf geen krimp. Het bleef 0-1 en de onverzettelijke Ruben Kogeldans had voor altijd mijn hart gestolen.

In Enschede bezorgde Kogeldans de latere international Pieter Huistra een meer dan lastige avond. Dat was beslist geen toeval, want de jongeling ontpopte zich ook als de ‘worst nightmare’ van gevestigde namen als Bryan Roy en Regi Blinker. Ruben Kogeldans had respect voor zijn tegenstanders, maar aan ronkende reputaties had hij lak. Dat ondervond ook ene Ronald Koeman die hij met een nietsontziende schouderduw opzij zette. Europa Cup I-winnaar of niet. 

Kogeldans debuteerde in 1987 onder Piet de Visser en diens assistent Adrie Koster. Door zijn tomeloze inzet, tweebenigheid en speelse techniek groeide hij snel uit tot publiekslieveling. Als rechtsback met samba in de heupen speelde hij in de geest van Carlos Alberto en Junior, zijn Braziliaanse helden. Clubs uit binnen- en buitenland toonden interesse, maar amper twee jaar na zijn debuut sloeg het noodlot keihard toe. Het leven van Ruben Kogeldans eindigde in de Surinaamse bossen, terwijl in de verte de lichtjes van eindbestemming Paramaribo al zichtbaar waren. Hij mocht maar 22 jaar oud worden. 

7 juni is de dag waarop de vliegramp bij Zanderij plaatsvond. Een goed moment om even stil te staan bij een Koningskind dat voor altijd jong is gebleven. Als een diamant in de zon.