Freek Heerkens kwam zaterdagavond tegen Heracles voor de 200ste keer in een officiële wedstrijd in actie voor Willem II. In zijn negende seizoen in Tilburgse dienst komt de routinier tot deze bijzondere mijlpaal. Aan de hand van acht onderwerpen blikt Freek terug op zijn tijd in Tilburg.  

Debuut

‘Poeh, dat is een lastige. Het is even geleden zeg.’ Maar dan, na een lange stilte, valt het kwartje. ‘FC Den Bosch-thuis. We speelden gelijk. Vraag me niet naar de score, maar ik weet nog dat het voelde als een nederlaag.’ Eerder die zomer maakt Freek de overstap van Go Ahead Eagles naar Willem II, de club in zijn vertrouwde Brabant. ‘Daardoor had ik op voorhand al een goed gevoel bij de club. Nadat ik wat mensen in en rondom Willem II gesproken had, besloot ik op de interesse in te gaan en een tweejarig contract te tekenen.’ Freek komt onder leiding van Jurgen Streppel dat seizoen 28 keer in actie, viert het kampioenschap en keert na de promotie met Willem II niet meer terug naar de eerste divisie. 

Op 4 augustus 2013 maakt Heerkens zijn (thuis)debuut. Ruud Boymans zet Willem II tweemaal op voorsprong, maar na de late 2-1 maken de Bosschenaren er toch nog 2-2 van. 

Nummer 3

Al negen seizoenen kent Willem II één nummer 3: Freek. ‘Daarmee speelde ik in de jeugd van PSV en daarna bij de Eagles. Het is het rugnummer dat hoort bij de positie rechter centrale verdediger en dat in mijn geval paste bij de ambities die ik had: op díe plek de wedstrijden spelen. Ik moet zeggen dat dat laatste niet helemaal gelukt is, want ik heb inmiddels behoorlijk wat posities gehad, haha!’ Bevalt die multifunctionaliteit? ‘Laat ik het zo zeggen: het heeft voor- en nadelen. Ik heb ermee leren omgaan, doe op iedere plek mijn best en ben op dit moment blij dat ik vanaf ‘mijn’ positie het team kan helpen om in de Eredivisie te blijven.’ 

Vice-aanvoerder

‘Doordat Jordens en Pol in hun Willem II-tijd niet schadevrij gebleven zijn, heb ik toch een behoorlijk aantal keer de aanvoerdersband mogen dragen. Het dragen ervan maakt me geen andere speler of persoon, het vervult me vooral met trots en er horen wat extra taken bij, zoals wat meer interviews en de toss. Over die toss gesproken. Ik heb als aanvoerder eens meegemaakt dat het muntje van de scheidsrechter twee keer tussen de grassprieten rechtop bleef staan. Bij de derde keer heeft hij ‘m toen maar gewoon met de hand gevangen, haha. Welke wedstrijd en scheids? Dat weet ik echt niet meer. Na zo’n 300 wedstrijden als profvoetballer vergeet je er wel ‘ns eentje.’ 

Hoogtepunt

‘Één hoogtepunt? Dat lukt me niet. Maak er maar meervoud van. Gelukkig maar! Uiteraard is mijn eerste hoogtepunt het kampioenschap in mijn eerste seizoen. Dat was écht een team waarbij iedereen voor elkaar door het vuur ging en je als speler je plek kende. Dat was de verdienste van Streppel. Daarna volgen natuurlijk de play-offs tegen NAC, het bereiken van de bekerfinale, de 5-0 tegen PSV en Europees voetbal in Luxemburg.



Qua beleving was die halve finale tegen AZ wel het hoogtepunt. Ik heb de beelden van die dag laatst nog eens gezien. Nee, niet de wedstrijd, maar alles eromheen. Die busrit door het centrum van Tilburg was legendarisch.’ Freek nam in de penaltyreeks zelf de eerste. ‘Ik zei tegen Adrie (Koster, red.): “laat mij die maar nemen, daar voel ik me het beste bij”. Waarom? Dan hoef je geen rekening houden met de strafschoppen die al genomen zijn. Ietwat minder druk, die er toch al vól opstaat.’ Freek schiet zijn penalty vervolgens in de rechterbovenhoek. De rest is geschiedenis. 

Willem II wint de penaltyserie van AZ en gaat in 2019 naar de bekerfinale. De veldspelers (en op de achtergrond supporters) rennen op penaltyheld Timon Wellenreuther af. 

De wedstrijd in Luxemburg is voor Freek een hoogtepunt met gemengde gevoelens. 'Europees spelen is een droom die uitkomt, maar dat ik tegen Niederkorn überhaupt meedeed is absurd. Ik was lichtgeblesseerd en het voelde tijdens de warming-up niet goed, maar ik beet door de pijn heen want ik moest en zou die wedstrijd spelen. We wonnen dik (5-0, red.), maar het koste me vervolgens helaas wel de wedstrijd tegen de Rangers.’

Freek valt in minuut 41 uit en verlaat het veld. 

Clubliefde

Clubliefde bij spelers is tegenwoordig iets unieks. Waar spelers decennia geleden vooral voor de plaatselijke trots uitkwamen, wisselen spelers anno 2022 na twee à drie jaar van club. Freek is daarop de uitzondering. ‘Klopt. Ik ben tamelijk honkvast en durf wel te zeggen dat er sprake is van clubliefde, ja. Er schuilt geen avonturier in mij. Ik weet wat ik hier heb. De club is sinds de promotie in 2014 ieder jaar gegroeid. Ook in de laatste twee seizoenen zijn, ondanks de tegenvallende resultaten, stappen gezet. Kijk maar naar de kleedkamer, de gym, de clubmedia en vooral de supporters. Als er geen reden is om te vertrekken, waarom zou ik dan gaan?’

Dat de waardering van Freek naar supporters wederzijds is, blijkt onder andere op 11 augustus 2018. ‘Koningskind’ Freek is onderdeel van de sfeeractie van Tilburg Tifosi. 

Blessures

‘Blessures. Ja, daar heb ik er best een aantal van gehad. Gescheurde enkelbanden, spierblessures, de knie en mijn onderrug. Dat is waarschijnlijk ook de hoofdreden waarop ik pas in mijn negende seizoen bij de club tot mijn 200ste wedstrijd kom. Blessures zijn inherent aan topsport. Mensen zijn geen machines. Het zit me alleen niet lekker wanneer mensen mij het stempel ‘blessuregevoelig’ geven, omdat voor de meeste langdurige blessures geldt dat het lelijke contactmomenten waren, botte pech.'

Freek herstelde afgelopen najaar in Zeist. 

Supporters

Niemand zal verbaast zijn over Freek zijn gedachten bij onze supporters. ‘Die zijn fantastisch. Echt de twaalfde man die we keihard nodig hebben. Wat ik mooi vind aan mijn negen seizoenen bij de club, is dat ik de saamhorigheid onder supporters heb zien ontstaan. Kort voordat ik bij Willem II kwam waren de fanatieke supporters verdeeld over allerlei groepjes. Los zand als het ware. Het is de steun en de sfeer absoluut ten goede gekomen dat alle supportersgroepen samen zijn gaan optrekken, als één collectief achter de club. Dat groepsgevoel is ontstaan juist na de degradatie in 2011, geloof ik. Sindsdien is het enigszins cult geworden om ons werkelijk óveral te steunen. Ik heb in die tijd wel eens zo'n wedstrijdverslag van De Kruikenzeiker voorbij zien komen. Erg grappig en mooi te lezen dat je soms als supporter geen idee hebt wat je te wachten staat.’ 

Freek heeft de honderden supporters die in september 2020 naar Differdange (Luxemburg) reisden nog op zijn netvlies staan. ‘Ik heb van ze genoten en ook erg om ze moeten lachen. Overal op de route van hotel naar stadion waren Willem II’ers, alle toegangsroutes werden voor het overige verkeer geblokkeerd. Een prachtig beeld. En ik denk dat de gemiddelde kroegbaas in dat stadje de jaaromzet in twee dagen verdubbeld heeft zien worden!’ 

Dat het kleine stadion in Differdange door corona leeg moest blijven weerhield honderden Willem II'ers niet ernaar af te reizen. 

200 

200 wedstrijden. Van augustus 2013 tot mei 2022. ‘En als het aan mij ligt tik ik die 250 ook nog aan. Ik voel me goed en denk daarom niet aan stoppen.’ Freek (32) dacht bij het tekenen van zijn contract in 2013 niet dat hij zoveel jaar later nog in het Koning Willem II stadion zou rondwandelen. ‘Na al die jaren is Willem II een belangrijk onderdeel van mijn leven geworden. Ik kan dan ook met trots zeggen dat Willem II een plek in mijn hart gekregen heeft.’ 



Freek, clubman en Koningskind. Gefeliciteerd met jouw 200ste wedstrijd voor Willem II.