In 1971 haalde toenmalig voorzitter dr. Bert Schuerman de Tilburgse zakenman Leo Maas bij Willem II binnen. Leo, die in 1949 de drukkerij van zijn vader had overgenomen, werd bestuurslid personele zaken. Hij zou een belangrijke rol gaan spelen binnen de club. Willem II zat financieel zowat aan de grond. De club stond aan de rand van de afgrond. Trainer en spelers hadden al even geen salaris ontvangen. De gemeente Tilburg liet Willem II aan zijn lot over en het aantal toeschouwers bij de thuiswedstrijden was tot het minimum van de fanatieke aanhangers geslonken.

Willem II was voor Leo een uitdaging. Hij, de optimist door dik en dun, wilde weer iets van de club maken. Hij handelde uit idealisme. Via het zakelijk inzicht, het doorzettingsvermogen en het banksaldo van Leo kon Willem II het seizoen 1971-1972 uitvoetballen. Hij trof regelingen met de schuldeisers, zorgde ervoor dat de spelers hun salaris uitgekeerd kregen en hij stelde zich garant voor het driejarig contract van trainer Henk Wullems. Hij kocht een autobusje met een capaciteit van tweeëntwintig personen om het eerste en tweede elftal naar uitwedstrijden te vervoeren. ’s Zondags kwam het eerste elftal in de kantine van zijn drukkerij bijeen voor de wedstrijdbespreking.

Om verder te bezuinigen verliet Willem II voor de trainingen de velden van het Gemeentelijk Sportpark om uit te wijken naar de velden van de Fraters van Tilburg achter Villa Blanca. Het was bij Willem II betaald voetbal op zijn smalst. Leo nam diverse spelers op in zijn bedrijf, hielp spelers met huisvesting en als ze met sociale problemen zaten. De club kostte hem- naar eigen zeggen - heel veel tijd en geld, maar ook dr. Schuerman zou volgens de geruchten veel geld in de club hebben gestoken. Beiden hadden dat er echter graag voor over. Willem II mocht niet verloren gaan. De gemeente Tilburg weigerde vooralsnog elke vorm van steun, uit misnoegen over het afbreken van de fusiebesprekingen met NOAD door Willem II. Door het torpederen van de fusie werd Willem II ook door het volk als kwade genius gezien. Leo, die intussen ook eigenaar was van “Maas Shopcenter”, bleef echter enthousiast doorgaan.

In Tilburg ontkwam men zo nu en dan niet aan de indruk dat Leo als vice-voorzitter alleen de dienst uitmaakte bij Willem II. Zijn enthousiasme viel niet bij iedereen even goed. Menigeen vond hem een doordrammer die alles alleen deed. De promotie van Willem II naar de Eredivisie in 1979 was voor Leo de genoegdoening  voor jarenlang knokken om het naakte voetbalbestaan. Jammer genoeg heeft dr. Schuerman de promotie niet meer meegemaakt. Hij overleed in 1977. Eind 1980 was de schuldenlast van Willem II weggewerkt. De gemeente Tilburg besloot nu wel tot een subsidie, maar dan moest Leo de combinatie van bestuurslid en onbezoldigd manager opgeven. Leo trok zich terug als manager, maar bleef wel bestuurslid.

In 1982 verkeerde Willem II opnieuw in financieel zwaar weer. De club moest surseance van betaling aanvragen en een faillissement kon maar net worden afgewend. Op 6 september 1982 trad het hele bestuur af. Leo volgde Willem II voortaan op afstand. Hij maakte gelukkig nog mee dat zijn club weer gezond op de rails kwam te staan. Een doelstelling die hij uiteindelijk ook nastreefde. Leo Maas overleed in het AMC (ziekenhuis) in Amsterdam op 9 maart 1987 op 64-jarige leeftijd.