Als kampioen van de Eerste klasse Zuid van de NVB plaatste Willem II zich in 1923 met de drie andere gewestelijke kampioenen (Be Quick, Go Ahead en RCH) voor de kampioenscompetitie om de landstitel. Op 13 mei traden de Tricolores in Deventer aan tegen Go Ahead. Het zou een bijzondere wedstrijd worden.



In de stromende regen werd er afgetrapt en gedurende de hele eerste helft bleven de buien aanhouden. Krachtige windvlagen zwiepten de regen over het veld. De spelers werden drijfnat. Desalniettemin legden beide teams een prima partij voetbal op de gladde grasmat. In de eerste helft was Go Ahead licht in de meerderheid, maar de Tricolores bouwden een 1-3 voorsprong op. Die werd echter nog voor de pauze tenietgedaan. De concentratie bij Willem II verslapte namelijk, omdat de spelers al voor rust aan scheidsrechter Mutters vroegen om de wedstrijd te staken. Go Ahead profiteerde daarvan door nog voor rust gelijk te maken.



Bij de 3-3 stand zochten de druipnatte spelers de kleedkamer op. Daar aangekomen vonden de Willem II-spelers dat verder spelen onder deze omstandigheden onverantwoord was en ze bespraken dit voorstel met de Go Ahead-spelers. Aanvoerder Haes van de Deventenaren verklaarde ermee akkoord te gaan niet verder te spelen. Willem II-aanvoerder Harry Mommers ging met het verzoek om te staken naar scheidsrechter Mutters. Die wilde daar echter niets van weten. Na veel gepraat en gemopper moesten de spelers gewoon weer het veld in. Willem II had er de pest in en dat humeur daalde nog meer toen Go Ahead binnen een paar minuten op een 5-3 voorsprong was gekomen. De aardigheid was er voor de Tricolores helemaal af. Ze vonden dat verder spelen funest kon zijn voor hun gezondheid en staakten na 27 minuten de wedstrijd.



Willem II verliet het veld en Go Ahead volgde noodgedwongen dit voorbeeld. Tegen de pers verklaarde aanvoerder Harry Mommers dat de gezondheid van de spelers meer waard was dan een eventuele landstitel. Maar was het allemaal wel zo erg als Willem II liet voorkomen? Volgens de verslaggever van “het Sportblad” was het veld weliswaar glad, maar beslist niet onbegaanbaar. Van modder was geen sprake. En na rust klaarde het weer zelfs enigszins op. De gezondheid van de spelers liep echt geen gevaar. De beslissing om niet verder te spelen kon dus alleen maar gemotiveerd worden door het feit dat Willem II geen reserve-shirts bij zich had, zodat de spelers in hun drijfnatte shirts verder moesten spelen (!). Onverantwoordelijk om geen voorzorgsmaatregelen te nemen. De Voetbalbond strafte Willem II met 2 verliespunten en het duel moest worden overgespeeld. Dat gebeurde op 27 mei en een slap spelend Willem II verloor met 2-0. Het staken in Deventer was de grootste oorzaak dat het kampioenschap van Nederland ons in 1923 ontging!