Willem II, opgericht op 12 augustus 1896, is één van de oudste voetbalclubs in Nederland. De geschiedenis van de Tricolores vertelt veel verhalen. Clubhistoricus Harrie Verhoeven onttrekt met regelmaat oude verhalen aan de vergetelheid en verrast de lezer met interessante en leuke feitjes uit het verleden.

De bekerwinst van Willem II in het NVB-bekertoernooi van het seizoen 1943-1944 mag om diverse redenen met recht historisch worden genoemd. Allereerst omdat de weg naar de finale over maar liefst elf hordes ging. Achtereenvolgens rekende Willem II af met: TOP, Nevelo, WSC, Concordia SVD, Helmondia, Dongen, Hieronymus, Roosendaal, Emma, Blauw-Wit en PSV. Verder omdat Willem II – opmerkelijk en raadselachtig – tijdens de oorlog als enige club in de nationale (en club-)kleuren en onder een koninklijke naam voetbalde. Clubs waarvan de naam gelieerd was aan het Koninklijk Huis moesten op bevel van de Duitse bezetter onder een andere naam gaan spelen. De koninklijke ‘ k ‘ van de KNVB was in de oorlogsjaren ook al verdwenen. Vandaar de naam NVB-bekertoernooi, dat destijds overigens het toernooi om de Holdert-beker heette, vernoemd naar de schenker van de beker: Hak Holdert.

De finale van het toernooi werd gespeeld op 11 juni 1944 op het terrein van v.v. Eindhoven. Willem II’s tegenstander was Groene Ster uit Heerlerheide. Een tweede-klasser en bepaald geen toonaangevende club. Deze ploeg was mede zo ver in het toernooi gekomen, omdat weinig clubs een antwoord hadden op het stopperspilsysteem dat Groene Ster in het naburige Duitsland had afgekeken. Naud van der Ven, bestuurslid en mental coach van Willem II, bedacht echter samen met trainer Adriaan Koonings de juiste tegenzet. De Tricolores versloegen de Limburgers met maar liefst 9-2, tot nu toe de grootste uitslag in een bekerfinale. In de landelijke pers werden in het verslag van deze finale nogal eens fouten gemaakt betreffende de voornaam van de drie spelers bij Willem II met dezelfde achternaam Engel, namelijk Jan, Willy en Wim. De verslaggever van de “Nieuwe Tilburgsche Courant” kende het drietal en noteerde daarom in zijn verslag bij de doelpunten wel de juiste voornaam. Vier treffers waren van Willy en drie van Wim. Frans van Loon maakte het negental vol. Bondsvoorzitter Karel Lotsy stak zijn nek gevaarlijk ver uit, toen hij tijdens zijn huldigingsspeech de volgende woorden sprak over de winnende Tricolores. ’Ik behoef u niet te zeggen wat rood, wit en blauw voor ons zegt. Het zijn uw kleuren. Het rood: de liefde voor uw club, maar ook voor uw vaderland. Het blauw: de trouw aan die club, maar ook aan uw vaderland…...’ Zijn toespraak werd live uitgezonden door de radio, maar daar hadden ze inmiddels het geluid weggedraaid. Historisch was tenslotte ook dat Willem II in 1944 de laatste club was die de Holdert-beker kreeg uitgereikt. Die trofee prijkt niet in Willem II ’s prijzenkast, maar werd op verzoek van de voetbalbond in 1946 teruggestuurd. Na de oorlog was de naam Holdert niet meer aan het toernooi verbonden. De aloude naam KNVB-beker keerde terug en er kwam een nieuwe trofee. Een beker in de vorm van een dennenappel en van (destijds schaars en dus kostbaar) zilver!